MAVİNİN KOYNUNDA UYUYAN SANCI

Bir yaralı serçenin günlüğüyle başlardı şiirlerim
bir kıyısında uçsuz bucaksız denizin
akşamları denizler siyah cehenneme dönerdi
herkes ışıkları söndürmüş fener görünmüyordu
bir eski şarkıydı dudakta yarım kalan
Bir yaralı serçenin günlüğüyle başlardı şiirlerim.

Hayatın pörsümüş dudaklarından öperdi akşam
mor giyerdi nehirler aya karşı
benim içimde yine eski aynalı çarşı
bir ceylanın ayak sesi karşı dağın yamacında
ulurdu çakallar dağ arkasında
Hayatın pörsümüş dudaklarından öperdi akşam.

Sen yalnızlık gemilerini dinamitle yine
bozulsun barbaros, sinirlensin de
Dünya bir kere dursun senin sesinde
bir gül uyusun bülbülün gölgesinde
hayat bürünsün bir safir rengine
Sen yalnızlık gemilerini dinamitle yine

Ey mavinin ritminde uyuyan acı!
Lokman bile bulamadı ilacı, 
saklımda sancıyan bu hangi sancı?
kara bulutların gözlerinden öperdim
benimle ağlalardılar, değildi yabancı
her kapattığımda yeniden filizlenen yara
Ne ben derdime, ne derdim bana yabancı
Ey mavinin ritminde saklanan acı!...