Adaletin Sessizliği Adalet, adalet, ah adalet; çölde su! Kıldan ince, kılıçtan keskin doğrusu; Güneşi çekip getirse gariplerin ocağına Otursa sıcaklığıyla bir annenin kucağına.
Adalet kainat’ın rengi, ayarı, düzeni Babamın oğlu, kızı; annemin kuzeni… Sana karanlıkta güneş gibi muhtacım Doğduğumdan beri bir o kadar açım.
Sıcacık güneş gibi, eşit yağmur gibi Ay mavi, gök mavi, berrak denizin dibi Bir adalet düşünün insanlardan uzak Nasıl adalet ki, adalete kurmuş tuzak…
Yazılmalı adalet sırtlanların dişlerine Gül takılmalı kuzuların gülüşlerine. Öyle bir dünya ki, kuzuları bağlamışlar, Kurtları salıverip adaleti sağlamışlar…
Uyan yavrum adaleti avucuna yazayım, İstersen karşı dağlara ellerimle kazayım. Adalet nerdeyse bulup getireyim sana, Gök mavi, uçurtmaların özgür anlasana! | | Saffet Çakır |
|